LEO’s lange loopbaan
Een voetbalvereniging die in een kleine boerschap moet gedijen en dat ook doet moet gesteund en geschraagd worden door vele, graag alle inwoners.
Het is duidelijk voel- en waarneembaar dat LEO bij de buurtgenoten steeds zeer populair was. Daarbij kreeg LEO Loon naar werken in dubbel opzicht.
Er zullen geen messen getrokken worden als er verschil van mening ontstaat over de vraag wie wel en wie niet bij de oprichting van de club op 12 juni 1932 aanwezig was.
Op de zandvlakte gelegen tussen Taarlo en Loon kwamen liefhebbers van een “balletje trappen” bijeen. Op de ene avond waren Jan en Piet er wel, op de volgende avond Gerrit en Willem. Het aantal spelers en de namen varieerden van avond tot avond. Maar op de genoemde datum werd de club opgericht. Enkele namen van initiatiefnemers werden genoemd, die de club gestalte gaven, maar niemand van hen kan met de beste wil van de wereld zeggen wie erbij waren. Dat vindt men in Loon ook minder belangrijk. Relevant is dat de club bestaat. En hoe? Door de jaren heen – ook in de oorlogsjaren – bleef LEO autonoom. Men had iets tot stand gebracht. Eens van zin – een kenmerk van de Loners – steeds vooruitstrijdend en noaberplicht- en –gevoelig. Ook in de totale voetbalgemeenschap blijkt LEO door de jaren heen goed te gedijen en dat is best een compliment en een staande gehouden applaus waard.
Gemoedelijkheid, een Drentse plattelander eigen, gedoogt geen ceremonieel en officieel gedoe. In de beginjaren achtte men dan ook notuleren van vergaderingen en andere soorten bijeenkomsten overbodig als zijnde dikdoenerig. Als op de jaarvergadering van 1938 de secretaris het woord verleend om de notulen voor te lezen, antwoord hij laconiek: “Die bint’r dis keer niet”.
In 1946 wordt de afdeling gymnastiek toegevoegd aan de afdeling voetbal. Men kiest duidelijk voor één LEO. Gescheiden optrekken in een hechte buurtschap acht men ongewenst.
Een saillant voorbeeld hoe Loon`s engheid teniet wordt gedaan is een besluit van 21 januari 1948. Met 35 vóór en 3 tegen en 3 ongeldige stemmen wordt besloten om ook inwoners van PEELOO als lid van LEO toe te laten.
In 1948 gaat een gedwongen terreinverhuizing door. Hoe in Loon efficiënt en economisch juist gedacht wordt – en er ook naar gehandeld wordt – moge blijken in 1955. Een consul van de KNVB inspecteert het speelveld van LEO. Hij keurt het terrein goed mits het gras gemaaid wordt en het van paardenmest wordt ontdaan. Een overbodige opmerking. LEO zorgt altijd voor een volkomen bespeelbaar veld dat volkomen is ontdaan van alle ongerechtigheden. Op de doordeweekse dagen is het terrein het domein van vee. Die nuttigheid kun je combineren met het zondag gebeuren.
Op 9 maart 1946 vindt de uitwedstrijd tegen Beilen geen doorgang. De naweeën van de wereldoorlog zijn nog terdege voelbaar. Een autobus huren is te kostbaar. Per spoor reizen is een verzoeking om ongemakken. De LEO voetballers zouden om 06.30 uur moeten afreizen.
De schoenen vallen nog steeds onder de distributieregeling. Een aanvraag om nieuwe voetbalschoenen gaat via de verenigingssecretaris naar “Den Haag”. Het antwoordparool luidt dan: afwachten.
In 1957 kan de secretaris geen jaarverslag aanbieden. Tijdens een verhuizing zijn de bescheiden zoekgeraakt. Hij wordt niet op dit manco aangesproken. Wat zou het ook? Van de maan af gezien oogt iedereen even klein.
